donderdag 14 juli 2016

SLOVAKIA

Vakantietijd! Iedereen gaat nu lekker op vakantie, even ertussen uit. En wij? Wij zijn al lekker drie weken weg geweest, sterker nog, we zijn al weer bijna drie weken aan het werk! Onze vakantie hebben we goed besteed in het mooie oosten van Europa; Slowakije. Een land waarvan je niet snel hoort dat iemand daar op vakantie is geweest. Best onterecht eigenlijk, want wat is het daar mooi!
Waar we op de heenreis begonnen met een paar dagen in Praag, waren we al snel in de Hoge Tatra (Vysoké Tatry) beland om vervolgens naar het Slowaaks Paradijs te gaan (Slovenský Raj) en te eindigen in het mooie zuiden in de omgeving van Cerovo.

Maargoed, de Tatra. Wanneer we vanuit Praag vertrokken werd het verder richting het oosten steeds heuvelachtiger toen we bijna bij eindbestemming het hele gebergte konden zien liggen. Het begon toch wel te jeuken om daar te gaan wandelen en fotograferen! Omdat het al avond was zijn we lekker gaan eten (ze zijn daar helemaal weg van Italiaans eten gezien de vele Italiaanse restaurantjes), pizza dus. En op tijd naar bed om uitgerust aan de volgende dag te beginnen. Al vroeg staan we bij de skilift om naar de top te gaan. Maar dat bleek niet te mogen, het was 14 juni en de top opende de 15e pas. De pensioneigenaresse had daarom voor ons heel mooi (lees: professorisch) een kaartje getekend hoe we dan wel konden wandelen. Een skiliftstation lager mochten we wel beginnen. Dan dat maar! Boven aangekomen hebben we meteen een prachtig uitzicht, voor ons een ondoordringbare muur van rotsen, gehuld in wolken. En achter ons een diep dal met het dorpje waar we zojuist in de lift zijn gestapt. Met dat uitzicht begon onze wandeling naar beneden, tussen alle schoolklassen, wandelaars en backpackers liepen we over een smal paadje de route. Na een dik uur waren we de drukte wel zat en hoopten we dat het niet de hele route zo zou zijn. We werden even opgevrolijkt toen mijn oog viel op poep, gekeken, geroken en bevestigd dat het berenpoep is! Nu de beer nog, zou ik wel willen... Enkele uren verder kwamen we bij het prachtige watervalletje van de foto hierboven. Waarna het begon te regenen, gelukkig waren we net bij Hrebienok waar we in een informatiecentrum konden schuilen. Het laatste stuk vanaf Hrebienok was erg rustig, zelfs zo rustig dat we bijna begonnen te twijfelen of we wel goed waren gelopen, maar zowel de kaart van het pension-vrouwtje als de 'echte' kaart wezen dat we wel goed liepen. Dan maar door... Uiteindelijk kwamen we na een hele dag wandelen uitgeput maar voldaan terug bij het pension. De zoon van de eigenaresse sprak ons geïnteresseerd aan hoe we het gehad hadden en welke route we gelopen hadden. Nu bleek het laatste stuk, het rustige, berenterritorium te zijn en dat verklaarde meteen waarom we niemand tegen kwamen. Zeker de lokale mensen blijven weg van dat stuk. Maar geloof me, het was mooi! En ik had graag een beer tegengekomen, op een vriendelijke manier uiteraard. Overigens denk ik wel dat de schrik voor beren niet helemaal terecht is. Van de naar horen 500 mensen die per jaar (of totaal?) overlijden in het gebergte zijn er 0 door beren om het leven gekomen. Hier moeten we uiteraard niet verder niet over nadenken en lekker genieten! Volgend blogje zal gaan over het Slowaaks Paradijs!